Hannya shingyō czyli Sutra serca jest obecnie jednym z najbardziej znanych na świecie tekstów buddyjskich, a w krajach buddyzmu mahajany cieszy się popularnością od ponad półtora tysiąca lat. Jest to jeden z najkrótszych tekstów tzw. literatury pradźnia paramity, czyli doskonałości mądrości (jednej z sześciu lub dziesięciu doskonałości, jakie praktykuje bodhisattwa). To właśnie w niej (ale i w dłuższych, mniej znanych tekstach tej literatury również) pojawia się słynne sformułowanie "Pustka jest formą, forma jest pustką" (jap. "Kū soku ze shiki, shiki soku ze kū").

Tekst Hannya shingyō w niezwykle zwięzły sposób streszcza najważniejsze idee buddyzmu mahajany: ideę pustki oraz krytykę teorii wcześniejszego buddyzmu hinajany. Zrozumienie idei pustki jest podstawą osiągnięcia doskonałości mądrości, a bodhisattwa, który się na niej opiera, jest zdolny odrzucić złudzenia i osiągnąć nirwanę — mówi sutra.

Powszechnie uważa się, że jej tekst powstał w Indiach, w języku sanskryckim, zaś następnie został przełożony na chiński. Istnieje również bardzo interesująca i przekonująca hipoteza amerykańskiej uczonej Jan Nattier, iż tekst ten powstał w Chinach jako trochę zmieniony wyjątek z jednego z dłuższych tekstów pradźnia paramity, zaś dopiero później został przełożony na sanskryt i rozpropagowany w Indiach.

Hannya shingyō była wielokrotnie przekładana na chiński. Obecnie znanych jest siedem zachowanych przekładów (zebranych w monumentalnej japońskiej kolekcji chińskich i japońskich tekstów buddyjskich, Taishō shinshū daizōkyō), z czego najwcześniejszy jest przekład Kumaradźiwy, pochodący z początku V w. n.e.
Najbardziej popularne w Chinach i w Japonii było i jest tłumaczenie Xuanzanga (jap. Genjō) z 649 r. — jest ono w jednak w dużej części identyczne z tekstem Kumaradźiwy. To ten właśnie tekst (lub jego przekład na lokalny język) jest intonowany codziennie w świątyniach i ośrodkach zen na całym świecie. Można się z nim zetknąć także przy wielu innych okazjach: choćby usłyszeć w filmie Kurosawy Sierpniowa rapsodia — pod koniec jest tam bardzo piękna scena, kiedy starsze panie w małej świątynce we wsi śpiewają ten tekst, a mrówki podążają swoją dróżką tuż obok i wspinają się na krzew róży; kiedy słyszymy końcowe słowa maka hannya haramitta shingyō mrówki dochodzą do kwiatu.

Do Sutry serca